Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
frans
Deze zorg geven is iets wat ik ontzettend graag doe en wat door de patient en de familie ontzettend gewaardeerd wordt. (ik heb het over de hulp vlak na het overlijden zoals het samen verzorgen van de overledene, contact leggen met de huisarts, de eerste contacten leggen met de uitvaartverzorger enz), achteraf geeft de familie bijna altijd aan dat ze niet zouden weten hoe ze dat zonder mijn hulp hadden moeten doen.
Ik ben van mening dat het heel goed kan zijn als er in een derglijke situatie iemand aanwezig is die de patient goed gekend en ook verzorgd heeft en die de familie ook kent, of die zich ontzettend goed in de situatie in kan leven en die dan het hoofd “koel” kan houden en op een uiters discrete wijze de touwtjes in handen kan nemen en een soort van regiefunctie kan hebben zodat de familie ook toekomt aan het hebben van verdriet, het tonen van emotie en het nemen van afscheid. juist het in alle rust (zorg ik voor) en in saamhorigheid en aanwezigheid van de mensen die de overledene dierbaar waren de overledene verzorgen en aankleden kan ontzettend goed zijn voor de rouwverwerking achteraf, die begint op dat punt en als dat goed verloopt dan is er al een goede start gemaakt hiermee. uiteraard is het heel hard en confronterend om met een dood lichaam te moeten worden geconfronteerd maar de dood wordt letterlijk tastbaar en ondanks dat dat heel erg hard is is het een hele belangrijke schakel in het rouwproces vind ik.
Op deze manier werken is niet iets wat je kunt leren of waar een boek of een protocol voor is, je kunt ook niet uitleggen aan collega's hoe ze zo iets moeten doen, je kunt het of je kunt het niet, ik denk dat het een soort natuurlijke gave is en als je die gegeven is dan moet je er zeker gebruik van maken als je dat kunt.
Tot zover deel 1 van mijn relaas, want het probleem is juist dat de werkzaamheden of de hulp tijdens of meteen na het overlijden iets is wat als verzorgende zijnde niet tot je takenpakket behoort (ik praat nu over de thuissituatie).
Tijdens het ziektebed van de patrient kunnen en mogen wij alle mogelijke specialistische hulp geven die maar nodig is, van begeleidingsgesprekken tot technologische zorg, huisbezoeken, lichamelijke verzorging en ga zo maar door. Als verzorgende doe je alles wat in je vermogen ligt om het de stervende en zijn familie ondanks alles toch zo comfortabel mogelijk te maken zodat de laatste dagen zo waardig mogelijk verlopen.
Op een gegeven moment dan overlijd de patient en ga je uit fatsoen een paar dagen later langs om te condoleren en wat spulletjes op te halen, soms ga je ook nog naar de uitvaart toe.
In de periode daarna probeer je in te schatten of er rouwbegeleiding nodig is. Als dit zo is dan zorg je dat die gegeven wordt of je zorgt dat de nabestaanden ergens anders hiervoor terrecht kunnen.
Maar inmijn beleving zit er een heel groot en belangrijk gat, nl wat ik hierboven beschreven heb en net dat gat mogen en kunnen wij (officieel) niet opvullen terwijl dat o zo ontzettend belangrijk kan zijn.
Dit wordt voor mij steeds meer een soort van grenzeloze ambitie waarin ik heel vastberaden ben dat er ooit een dag zal komen dat dit ook een van de “diensten” wordt die een (thuis)zorg organisatie wordt.
Ik ben razend benieuwd of er collega's zijn die mijn mening kunnen of willen delen, maar ook van mensen die dit juist niet kunnen wil ik wel horen waarom.
En wat vinden jullie sowieso van mijn mening over dit alles??
Het is een onderwerp waarover ik ondanks dat het “de dood” is heel enthousiast kan zijn (alhoewel dat dan weer de verkeerde woordkeuze is maar toch….) en waar ik nog vele pagina's op het internet mee zou kunnen vullen.
Dus….brand maar los zou ik zeggen!
