Sorry, ik heb je inderdaad verkeerd begrepen.
Ik denk dat ik met een OPS patient niet anders om zou gaan als met welke ander patient dan ook. Elke situatie is weer anders. Elke OPS patient is weer anders. De één zal lichamelijk meer zorg nodig hebben, de ander geestelijk. Wij proberen zorg op maat te leveren. Wat ik zelf wel altijd belangrijk vind is om ook met de partner te praten en vooral te luisteren naar de partner. Zelf heb ik 2 zorgvragers met ME. Nou zul je denken, wat heeft dat ermee te maken? Nou, die leveren net zo'n strijd als OPS patienten. In het begin zijn het vage klachten die afgedaan worden als “het zal wel psychisch zijn”.
Het is erg moeilijk voor deze groep om erkenning (van artsen en omgeving) te krijgen en veel vrienden laten ze vallen omdat “het allemaal zolang duurt”.
Eén van de twee zei ooit eens: ik had beter borstkanker kunnen hebben, dat begrijpen mensen en er is zelfs iets aan te doen. Het is hard, maar waar natuurlijk.
Het probleem blijft gewoon dat het allemaal onbekent is. En onbekent maakt onbemind. Wat ik bedoel is dat mensen het niet kennen, zich er daardoor geen raad mee weten/zich geen houding kunnen geven en zich dus maar afzijdig houden.